We mogen weer! Of toch niet?

Met plezier trok ik voor de zoveelste keer een mondkapje over mijn neus. De elastieken achter mijn oren deden pijn naarmate het einde van de ochtend in de wijk naderde.Het kon me niets schelen, de pijn achter mijn oren mocht schrijnen want ik ging vanmorgen in een reguliere route in de wijk naar een cliënt, herstellende van Corona.  Verheugd en dankbaar ben ik dat NOG een cliënt op de goede weg terug is. Het is momenteel rustig in de Coronaroute. Geen cliënten! Relaxed aan het werk is heerlijk. Dit gevoel wil ik vasthouden. Zo lang mogelijk! Het idee dat Corona ook overgaat wordt de laatste tijd steeds geloofwaardiger. Toch heb ik ergens een angst in mij. Het gevoel dat het Coronateam aan het wachten is op cliënten uit een tweede golf van het Coronavirus levert soms een gevoel van stress op. Het gaat momenteel de goede kant op. Het virus is aan het indammen. Als verpleegkundige zie ik meer levendigheid in de samenleving. Ik leef mee met dit blije gevoel, een gevoel van opluchting, yes, we mogen weer! Het is dubbel. Ik ben blij maar wordt regelmatig ook zenuwachtig. Het gevoel van onzekerheid. Wat gaat er nog komen of niet? Hoeveel druk komt er nog op de zorg te staan? Het enige wat ik wens voor mijn beroepsgroep is dat de samenleving nog een poosje geduld heeft. Nog even aan de regels houden. Handen wassen, handen wassen en handen wassen + afstand houden. De motivatie die mij soms ook ècht de neus uitkomt maar wel waarheid is: Alleen samen krijgen we Corona onder controle ♥️