Reflectie op intensieve zorg

Het is fijn om een dag helemaal vrij van werk te zijn. Zo heb ik een drukke week kunnen reflecteren. Het was niet een beetje druk maar ècht druk.
Tijdens de drukte heb ik soms het gevoel in de chaos te zwemmen. Dit gebeurt vooral in mijn hoofd. Terminale zorg coördineren met daarbij de “gewone zorg” lijdt qua gevoelens bij mij, tot bijna paniek van binnen. Het moet allemaal kloppen en soepel lopen voor de cliënt maar ook voor dierbaren rond de cliënt. Het is een intensieve periode, de cliënt verplegen en begeleiden tijdens de stervensfase. Ik weet van mezelf dat dan mijn faalangst op de loer ligt. Als ik dan een fout zou maken, al is die voor anderen nog zo klein, voelt dat voor mij als een regelrechte ramp in mijn binnenste. Toch voelt het iedere keer speciaal om een mens zo goed mogelijk naar het sterven toe te begeleiden. Dat ik daarbij mag zijn als verpleegkundige maakt mij soms emotioneel. In de wijk bouw je vaak een band op met cliënten. Levensverhalen zitten in mijn hoofd en neem ik mee. Afgelopen week was een korte intensieve week waarin een cliënt op een rustige manier is overleden, heel waardig. Ook emotioneel, afscheid nemen is moeilijk voor mij als wijkverpleegkundige maar dat is helemaal niet erg. Emoties mogen er professioneel ook zijn maar wat nu overheerst, is het gevoel dat de cliënt nu de rust heeft die zij zo wenste en dat ik bij het laatste stukje aanwezig mocht zijn is heel speciaal. Tussentijdse momenten van faalangst bij mij zijn niet nodig geweest, dat is vaak zo. Ik leer mezelf steeds beter kennen in dit soort casussen. Angst mag er best zijn omdat dat dat toch de juiste focus oplevert wat mij betreft. Wat was het een compliment om te horen van dierbaren, na overlijden d ze de rust die ik uitstraalde en het aanwezig zijn enorm hebben gewaardeerd. Ze moesten eens weten of voelen hoe het tekeer ging bij mij van binnen.