Terugblik 2020
Begin van 2020 begon ik nogal naïef.
Kan me herinneren dat ik met mijn gezin van de voorjaarsvakantie genoot in Kopenhagen. Niet wetende dat een aantal weken na deze mooie week “de boel” op slot ging in vele delen van de wereld.
Niet maart maar Corona roerde haar dikke staart.
Tijdens de eerste golf wierp ik mezelf op als wijkverpleegkundige van Buurtzorg team Ede-oost, samen met andere collega’s uit andere teams de strijd met Corona aan te gaan en mensen die getroffen waren thuis te verplegen. Spannend maar toen was het adrenaline gehalte in mijzelf nog hoog. Bang om besmet te raken was nog geen angst. Ik deed het “gewoon”. Hees mezelf in beschermende kleding en pendelde tussen huis en cliënten.
Thuis draaide mijn man, mijn held, zijn opstartende bedrijf, huishouden, kids alsof hij nooit anders gedaan heeft. Alle tijd die ik over had, deed ik wat ik kon en hielp mijn kinderen, die inmiddels thuis moesten blijven van school met hun huiswerk. Tjonge, denk ik, als nu de kerstvakantie voorbij is, moeten we onze kids weer proberen bij te brengen wat door school digitaal word doorgegeven door hun fantastische docenten. Wat een vak is dat! Die mensen snakken naar contact met hun leerlingen en moeten nu ook een weg zien te vinden in wat hopelijk niet het nieuwe normaal wordt. Als ik even verder door denk, wat ik vaker doe (niet altijd fijn) denk ik aan de kinderen die het beter op school hebben dan thuis. Hartverscheurend. Het liefste neem ik dan al die kinderen in huis en wil ik voor ze zorgen. Niet te doen natuurlijk maar is maar een gedachte.
De laatste weken van 2020 kwam Corona wel heel dichtbij. Mijn eigen moeder werd doodziek, gevloerd door Corona. Samen met mij zus zijn we zonder na te denken onze moeder gaan verplegen, dag en nacht. Ik dacht dat alle adrenaline wel uit mijn lijf was maar bleek nog reserves te hebben en ging ervoor. Nog steeds heeft mijn moeder veel zorg nodig maar na een behoorlijke strijd lijkt het de goede kant op te gaan. De laatste weken ben ik Immuun geworden voor het vervelende test staafje in mijn neus, die moest bewijzen dat ik geen Corona in mijn lijf had wat ervoor gezorgd heeft dat ik door kon gaan met mijn werk bij Buurtzorg en het zorgen voor mijn moeder.
Iedere keer dat ik in het huis van mijn moeder ben kijk ik even naar de foto van mijn vader. Hij kijkt mij iedere keer lachend aan en gek genoeg sleepte hij me er wel een beetje doorheen. Mijn man lijkt onaantastbaar als het gaat om het thuisfront draaiende te houden en daarbij nog steeds zijn bedrijf. Ongelooflijk eigenlijk. Hij lijkt nog geen vermoeidheids-spiertje te vertrekken al is hij heus wel moe.
Het is ook wel interessant geweest om aan de andere kant van de lijn te staan. De kant van de mantelzorger. Thuiszorg komt bij mijn moeder en ik snap dat mantelzorgers enorm blij kunnen zijn met deze wijkziekenverzorgenden en wijkverpleegkundigen. Hartstikke moe ben ik en je zou denken, die kan haar werk niet meer zien, ruiken of horen! Maar dat is dus echt niet het geval. Nog steeds heb ik de meest geweldige baan van de wereld en ook bij een fantastische organisatie die ook in deze zware tijd voor mij persoonlijk ervoor gezorgd heeft dat ik mijn werk kon blijven doen, zonder dat mijn team teveel belast werd en kon zorgen voor mijn moeder.
Dankbaar ben ik zeker!
2021, ik hoop dat je ons veel moois brengt en bovenal een dosis gezondheid