| Mw. is 93 jaar en heeft een aantal dagen geleden een dag opname in het ziekenhuis gehad waar ze een ingreep heeft ondergaan. Toen ik haar op de bedrand had geholpen begon de misselijkheid. Ze at en dronk nauwelijks, al een aantal dagen niet. Het baarde me zorgen. Mw. was al flink afgevallen en verzwakte meer en meer. Afgelopen week had ik haar temperatuur gemeten. Ze had koorts en helaas bleek ze ook nog eens een urineweginfectie te hebben. Mw is al jaren in zorg bij ons Buurtzorg team. Ze is een van de voorbeelden voor mij van de vrouwenemancipatie. Ze heeft 4 kinderen opgevoed en werkte daarbij fulltime als onderwijzeres. Toendertijd aardig opzienbarend als vrouw. Mw. vertelde mij weleens dat ze s’ochtends vroeg de kinderen naar school stuurde en zij met haar broodtrommel erachteraan, naar haar werk fietste. De buurvrouwen staarden haar na terwijl ze gezellig in de voortuin koffie met elkaar zaten te drinken. Zelf had ze ook weleens zin in een kopje koffie maar ze moest op tijd op school zijn om les te geven. Erop terug kijkend is mw trots op haar zelf, als vrouw zijnde. Mw is dementerend en heeft me dit verhaal vaak verteld. Ik vind het een stoer verhaal. Dankzij onder andere deze vrouw is het steeds normaler aan het worden dat vrouwen net als mannen de kost kunnen verdienen. En deze vrouw lag dus afgelopen week doodziek in bed. Het besef dat deze vrouw oud is en de nadelige effecten van de ingreep wellicht niet zou overleven gaf mij een verdrietig gevoel. Tot ze mij gisteren zij dat ze nog niet van plan is op te geven, ze wil nog een poosje door. Deze vrouw, er zit toch wel power in zeg! Vanmorgen rapporteerde een collega; mw oogt meer monter, is er weer een beetje bij, maakt weer een grapje, eet en drinkt wat meer. Ik weet dat het leven eindig is maar blijf toch hopen dat deze vrouw nog een poosje door mag met leven op deze aardbol. | | |
